Blog

Een Zware Psychische Dag

Vandaag was een zware psychische dag, en dat begon al in de nacht. Mijn slaap werd vaak onderbroken, want er stond een contactmoment met dr. Van Rijn op de agenda, en dat zorgde voor onrust in mijn nachtrust. De zwelling in mijn bovenbeen neemt gelukkig verder af, maar ik heb er nog steeds veel last van. Ondanks dat probeer ik wel weer wat meer taken in huis op te pakken. Vanochtend begon ik met het afhalen van de was, maar halverwege moest ik alweer opgeven. Mijn conditie laat nog veel te wensen over.

Gelukkig is de huishoudelijke hulp uitgebreid, en stond Elisabeth al om kwart over acht voor de deur. Ze nam de taken over die ik niet meer aankon. Dit blijft voor mij een struikelblok. Ik wil deze normale huishoudelijke taken graag zelf doen, maar ik moet leren om ze los te laten en aan Elisabeth over te laten. Het is natuurlijk fijn als je ’s avonds in bed stapt en alles is schoon en fris, zowel in de slaapkamer als in de douche. Toch blijft het moeilijk te accepteren, vooral als zij beneden bezig is terwijl ik zelf op bed in de woonkamer lig. Het zal tijd kosten om te wennen aan deze nieuwe realiteit, maar Elisabeth heeft gelijk als ze zegt dat ik mijn energie beter kan besteden aan andere zaken.

Om half tien kwam Doron even extra langs. We bespraken de afgelopen dagen en hoe het nu met me gaat, en we onderzochten waar ik tegenaan loop. Het grootste probleem is momenteel de onzekerheid over welke behandeling ik zal krijgen en wat voor effect dit op mijn lichaam zal hebben. Ik krijg ook geen controle over alle zaken die volgens mijn hoofd nog gedaan moeten worden. Mijn leven staat misschien even op pauze, maar de wereld draait gewoon door. Samen besloten we om morgen te proberen zaken op een rij te zetten, zodat ik meer inzicht krijg in wat echt belangrijk is. Misschien helpt het me om meer gestructureerd aan de slag te gaan.

De thuiszorg is natuurlijk ook weer langs geweest. De wond is nog steeds niet dicht en begint wat onrustig te worden. Het lijkt een beetje ontstoken, met een rode verkleuring. Ze houden het goed in de gaten, maar het duurt wel lang voordat de wond geneest. Het is ook geen klein sneetje, en met de bloedverdunners die ik slik, wordt het herstel ook niet bevorderd.

Om vier uur belde eindelijk dr. Van Rijn. Er komt geen andere medicatie bij. De wond is nog niet dicht en de zwelling neemt al af, dus prednison is niet nodig. Het zou de situatie zelfs kunnen verergeren. Het blijft belangrijk dat ik mijn rechterbeen blijf bewegen en dat de thuiszorg de wond goed in de gaten houdt, vooral wat betreft de ontsteking.

Het was weer een psychisch belastende dag. Nu breekt een week van afwachten aan, en dan volgende week maandag hopelijk uitslag van de biopsie. Zoals de kalender die Remco en Karin gisteren tijdens hun bezoek bekeken, zo treffend vandaag stelt: “I see a mountain up against this week.”