Vandaag was de eerste dag van het landelijke controle weekend sportvisserij. Uiteraard kon ik het niet laten om mee te doen, en tot mijn vreugde besloot Arjan ook mee te gaan. Het weer was echter verre van ideaal: donkere wolken hingen dreigend in de lucht en af en toe voelde je al een paar druppels. Veel vissers bleven daardoor waarschijnlijk thuis, want in totaal hebben we slechts 25 controles uitgevoerd. Ondanks het lage aantal was het een geslaagde dag. Het was fijn om samen met Arjan op pad te zijn en het gaf ons de kans om even bij te praten en te genieten van de natuur.
Halverwege de dag begon ik echter een branderig gevoel in mijn benen te krijgen. Vooral mijn rechterbeen voelde behoorlijk ongemakkelijk aan. Het gevoel deed me meteen denken aan de moeilijkheden die ik eerder heb gehad. Toen ik eenmaal thuis was, merkte ik dat mijn rechterbovenbeen wat gezwollen was. Mijn gedachten gingen onmiddellijk terug naar 2020, het jaar dat ik de diagnose kreeg die mijn leven veranderde. Het zal toch niet zo zijn dat de kanker terug is? Het idee alleen al bezorgt me een koude rilling. Maar ik kan het me haast niet voorstellen. Nog geen zes weken geleden was ik voor controle bij de arts, en toen was alles in orde.
Toch kan ik de zorgen niet van me afzetten. De laatste tijd ben ik weer erg moe, en het nachtzweten is ook terug. Het lijkt wel alsof de symptomen zich opstapelen, en mijn angst groeit met de minuut. Uit voorzorg besloot ik mezelf grondig te controleren. Tot mijn schrik ontdekte ik een bultje op mijn schaambeen. Meteen nam de paniek de overhand. De herinneringen aan 2020 overspoelen me, en ik kan mijn gedachten niet stoppen. Wat als het weer mis is?
Hoewel ik nog niets zeker weet, vult mijn hoofd zich met doemscenario’s. Ik moet proberen rustig te blijven, maar de onzekerheid is verstikkend. Ik weet dat ik maandag meteen de dokter moet bellen. Tot die tijd moet ik mezelf kalmeren en proberen niet in paniek te raken. Het is belangrijk om nuchter te blijven en niet te ver vooruit te denken. Maar de angst blijft knagen, en de herinneringen aan 2020 zijn nooit ver weg