Net heb ik de huisarts gebeld. Helaas kon ik er vandaag niet meer terecht; er was simpelweg geen tijd meer beschikbaar. De assistente heeft gelukkig een afspraak kunnen maken voor morgenochtend om kwart over acht. Dat betekent nog een nacht wachten, en eerlijk gezegd zie ik er een beetje tegenop.
De zwelling op mijn been is intussen alleen maar groter geworden. Het is zo opgezet dat ik mijn normale broeken niet meer aankan. Uiteindelijk heb ik mijn sportbroek maar uit de kast gehaald, omdat die nog enigszins comfortabel zit. Elke stap die ik zet, doet pijn, en de vermoeidheid lijkt alleen maar toe te nemen. Het is alsof mijn lichaam steeds meer energie verliest, en ik voel me uitgeput.
Diep van binnen maakt de angst zich meester over me. Wat als het inderdaad weer mis is? Ik probeer mijn gedachten onder controle te houden, maar het is moeilijk om niet te denken aan het ergste. De herinnering aan 2020 blijft door mijn hoofd spoken. Toen was het ook zo plotseling en onverwacht. Wat als ik nu weer in dezelfde situatie terechtkom?
Ondanks de pijn en de vermoeidheid probeer ik rustig te blijven en me voor te bereiden op het gesprek met de huisarts morgen. Hopelijk kan hij snel duidelijkheid geven en een plan maken om dit probleem aan te pakken. Tot die tijd probeer ik mezelf gerust te stellen en positief te blijven, al is dat in deze omstandigheden een flinke uitdaging.