Vandaag ben ik bij de huisarts geweest. Hoewel ze gelukkig snel tijd voor me had, kreeg ik niet het nieuws waar ik op hoopte. Eén ding is wel duidelijk: het is geen liesbreuk. Maar dat had ik zelf eigenlijk ook al uitgesloten. Volgens de huisarts gaat het waarschijnlijk om een flinke spierontsteking. Ze probeerde me gerust te stellen, maar mijn gedachten blijven bij iets veel zorgwekkenders hangen. De signalen die mijn lichaam afgeeft, zijn zo bekend voor mij. Mijn hoofd zegt me dat er misschien iets anders aan de hand is, iets ernstigers.
De huisarts heeft voorgesteld om eerst maar eens een echo te laten maken, in de hoop dat die wat meer duidelijkheid kan geven. Ik hoopte op een snelle doorverwijzing, maar ziekenhuizen staan erom bekend dat ze vaak vol zitten en dat de wachttijden lang kunnen zijn. Tot mijn opluchting kon ik echter al voor aanstaande donderdag, 30 mei, terecht bij een centrum in Groningen. Ze zijn daar gespecialiseerd in echo’s en röntgenfoto’s en kunnen hopelijk snel uitsluitsel geven.
Hoewel twee dagen wachten normaal gesproken kort lijkt, voelt het in deze situatie als een eeuwigheid. De onzekerheid knaagt aan me en maakt de tijd traag. Ik voel de spanning in elke vezel van mijn lichaam. Mijn gedachten blijven teruggaan naar 2020, de schrik die ik toen voelde en de lange weg die ik heb afgelegd. Wat als het nu weer mis is? De angst voor wat komen gaat, is overweldigend.
De huisarts sprak over een spierontsteking, maar ik kan niet anders dan twijfelen aan die diagnose. De symptomen voelen te bekend aan, te veel als toen. De pijn, de zwelling, de vermoeidheid, het nachtzweten – het zijn allemaal signalen die me terugbrengen naar een tijd die ik liever achter me zou laten. Die herinneringen maken de wachtperiode ondraaglijk.
Ik probeer mezelf af te leiden, maar mijn gedachten dwalen steeds af naar wat er zou kunnen gebeuren. Wat als de echo toch iets ernstigers laat zien? Wat als mijn intuïtie juist blijkt te zijn? Ik hoop zo dat ik het mis heb, dat de huisarts gelijk heeft en dat het niets ernstigs is. Maar tot die tijd blijft de onzekerheid als een donkere wolk boven me hangen. Hopelijk biedt de echo donderdag wat duidelijkheid en kan ik weer wat rust vinden.