Blog

Vanochtend werd ik om kwart over zeven wakker. Mijn eerste gedachte, oké ik ga je trots maken. Niet vast blijven zitten in al mijn emoties maar wat van de dag maken. Dit heb ik vol kunnen houden tot aan het koffieautomaat. Lieve schat wat besefte ik toen weer hard dat jij nooit meer samen met mij een bakje koffie en een shagje in de keuken zal roken. Ja ik ben weer rokende en nee ik kan nu echt niet stoppen. Ik heb geen enkele motivatie om te stoppen ik mis je zo verdomde veel. Je moeder belde net nog even en we hebben nog even over de dienst van gisteren gehad. Maar eigenlijk weten we niet wat we moeten zeggen. Het is nog te vers zullen de specialisten wel zeggen, ze kunnen het dak op. Ik kan je begrijpen lief en ik neem het je niet kwalijk echt niet maar dit is zo fucking zwaar beseffen dat ons huis nooit door jou bewoont gaat worden. Het heeft tijd nodig maar je kent mij als geen ander, ik kan niks met emoties ik moet wat doen, maar het lukt gewoon niet. Zelf de was ophangen doet mij denken aan jou en doet mij breken.

Gelukkig is deze dag bijna voorbij. Het was een warme dag lieve schat en dat is nog steeds niet mijn favoriete temperatuur.
Ben lichamelijk bezig uit mijn chemodip te kruipen en dat zal jou deugd doen. Lieve schat ik weet alleen niet hoe verder. De jumbo heeft de boodschappen gebracht en de rauwkostsalade was wel even een welkome afwisseling op mijn maaltijden van de laatste dagen. Om zes zat ik op je telefoontje te wachten maar die gaat niet meer komen, de hele dag is gevuld met moment van ons die niet meer komen. Ik weet het nu gewoon niet meer lief, hoe nu verder, niks doen ligt mij niet maar motivatie is er niet. Zal zo graag met je praten nu gewoon simpel praten