Vandaag was ik voor de echo. Ik moet toegeven dat het een pijnlijk proces was, vooral toen ze met dat apparaat over mijn verdikte bovenbeen drukten. Na de echo moest ik even wachten omdat de beelden besproken moesten worden met de radioloog. Het was een lange en gespannen wachttijd. Ik had zo gehoopt dat de echo meteen duidelijkheid zou geven, maar dat bleek niet het geval.
Uiteindelijk kreeg ik om kwart over vijf een telefoontje van de huisarts. De echo gaf geen uitsluitsel; het kon nog alle kanten op. Ze sprak over verschillende mogelijke oorzaken: een ontsteking van het spierweefsel, een goedaardig gezwel, en ja, ook de mogelijkheid van een sarcoom, een vorm van kanker in de wekedelen. Ze benadrukte wel dat ze de kans op een sarcoom niet groot achtte, maar desondanks wilde ze dat ik zo snel mogelijk door een chirurg gezien zou worden. Dat gaat ze morgen in gang zetten.
Mijn hoofd sloeg onmiddellijk op tilt. Hoe kan ze zeggen dat de kans op een sarcoom klein is, en me tegelijk dringend doorverwijzen naar een chirurg? Het voelt alsof er een donkere wolk boven me hangt, en ik kan mijn gedachten niet tot rust brengen. De angst en onzekerheid zijn overweldigend. De huisarts probeert me gerust te stellen, maar de tegenstrijdigheid in haar boodschap maakt me alleen maar angstiger.
In mijn paniek besloot ik contact op te nemen met het Jelgershuis. Samen met de medewerker daar heb ik besloten om voorlopig al mijn medicatie weer op maximaal te zetten. Het voelde als een noodzakelijk besluit, want ik kan de spanning en stress nauwelijks aan.
Gelukkig zie ik morgen mijn psychotherapeut, Ton, weer. Het is een geruststellend idee dat ik de kans krijg om alles met hem door te spreken. Hij kent mijn geschiedenis en begrijpt hoe moeilijk deze situatie voor me is. Ik hoop dat hij me kan helpen om wat rust te vinden in deze chaos. We zullen samen een plan moeten maken om met de onzekerheid om te gaan en de komende tijd door te komen. De komende dagen zullen niet makkelijk zijn, maar ik weet dat ik er niet alleen voor sta en dat geeft me wat houvast.