Blog

Vandaag besloot ik mijn lichaam de rust te geven die het zo hard nodig heeft. Pas om half tien opende ik mijn ogen en voelde ik me uitgerust en vol energie, of tenminste, dat dacht ik. Na een korte opfrissing begon de zware ademhaling alweer. Even rust nemen was dus noodzakelijk.

Na een kwartier voelde ik me aardig hersteld en besloot ik de bedden af te halen, zowel boven als beneden. Helaas leidde dit weer tot een benauwde ademhaling. Toch zette ik door; ik wilde koste wat het kost de wasmachine aanzetten. Na deze inspanning plofte ik neer in de zwarte stoel in de keuken voor mijn ochtendkoffie.

Het besef dat ik zelfs deze simpele huishoudelijke taak niet meer zelfstandig kan uitvoeren, maakt me verdrietig. Ik moet het maar aan Elisabeth overlaten. Het bijkomen met koffie gaf me wat energie, maar niet genoeg. Ik maakte nog even ontbijt, waarna ik weer op bed ging bijkomen.

Na mijn ontbijt ging ik nog even aan de slag met de website, waarbij ik de blog van mei 2024 naar de nieuwe indeling omzette. Rond twaalf uur was mijn energie alweer op, en ik moest de gordijnen sluiten om weer te slapen. Het voelde als een noodzakelijke beslissing; mijn lichaam schreeuwde om rust.

Om kwart over drie opende ik mijn ogen opnieuw. Er was wel wat energie, maar ik voelde me nog steeds moe. De ademhaling was weer oké, dus besloot ik de was uit de machine te halen en op te hangen. Dat bleek echter een uitdaging: de volle mand naar de kamer brengen was nog te doen, maar daarna had ik weer rust nodig.

Ik begin hier nu echt stevig van te balen. Het beangstigt me. Als ik nu al zo snel rust moet nemen, hoe gaat het dan straks als de chemo start? Kan ik dan nog wel iets zelf doen of ben ik volledig afhankelijk van anderen? Ik moet er niet aan denken dat ik hele dagen op bed moet liggen omdat ik de kracht niet meer heb om eruit te komen. Het idee dat anderen hier in en om het huis bezig zijn met dingen die ik zo graag zelf zou willen doen, maar waarschijnlijk niet meer kan, maakt me verdrietig.

Na wat rust nam ik de was in etappes en hing deze uiteindelijk op. Langzaam begon de kamer weer heerlijk te ruiken, een klein pluspunt. Ik bereidde nog een diepvriesmaaltijd die deze keer redelijk smaakte.

’s Avonds besloot ik te kijken of ik de energie had om voetbal te kijken of dat het te veel zou worden. Ik zou wel zien wat morgen brengt. Eén ding heb ik vandaag wel geleerd: ik kan beter de wekker niet gebruiken als het niet nodig is. Dan word ik misschien wat laat wakker, maar ach, dan duurt de dag ook wat minder lang.